Uit de recente cijfers van SCP en CBS blijkt dat het aantal eenzame mensen toeneemt. Hetzelfde zien we de laatste jaren ook voor de belasting van mantelzorgers van bijvoorbeeld mensen met dementie.
Maar in de dagelijkse praktijk hoor ik van buurtcoaches, wijkverpleegkundigen en op zich uitstekende projecten voor de doelgroep, dat een groot deel van de mensen waar het om gaat toch niet gemotiveerd kan worden om mee te doen met activiteiten die hier misschien een positief effect op zouden kunnen hebben.
Moeten we dan maar ophouden met al die op zich goede initiatieven?
Of pakken we het niet op de juiste manier aan?
Bereikt ons aanbod de mensen voor wie het bedoeld is wel voldoende en is dat wel het goede aanbod?
Wat misschien nog te weinig gebeurt is het betrekken van het eigen perspectief van die kwetsbare mensen zelf. Zij weten immers het best wat hun grootste probleem is en welke oplossingen voor hen zinvol en uitvoerbaar zijn. Dat past ook bij de huidige principes van zelfregie en participatie.
Daarom organiseerden wij medio 2016 voor Mantelzorgcarrousel Klavervier ook een raadpleging van mantelzorgers en zorgontvangers in de vorm van een Klavervier Café. De resultaten hiervan hebben geleid tot een aanpassing van ons beleid. Er wordt een klankbordgroep van mensen met ervaringskennis ingesteld om het effect hiervan kritisch te volgen en het beleid zo nodig opnieuw bij te stellen.
Onze uitdaging aan mantelzorgers en eenzame mensen: vertel waar u behoefte aan heeft. Pas dan kunnen er samen succesvolle projecten en plannen worden gemaakt!